Het laatste jaar verdiep ik me al eens graag in een goed boek. Het is niet alleen een welgekomen afwisseling met het computerscherm en het drukke leven, ik word er ook rustig van, zeker wanneer het een goed boek is.
Een tijdje geleden zag ik dat er een boek verschenen was over Thomas De Gendt, genaamd “Solo”. Nu ben ik niet meteen de allergrootste wielerfanaat, toch betrap ik me erop dat ik ook nu nog regelmatig naar het wielrennen kijk of toch tenminste naar de samenvattingen.
Vroeger zou ik steevast aan de tv gekluisterd gezeten hebben. Nu heb ik daar, gelukkig, de tijd niet meer voor, want om eerlijk te wezen is het vaak best saai. Waar ik daarentegen wel tijd voor durf maken is dus een goed boek.
Natuurlijk weet je niet op voorhand of een boek al dan niet goed is. Maar als het je in de eerste oogopslag al aanspreekt dan gaat het waarschijnlijk wel goed zijn. Dat gevoel had ik meteen bij het zien van dit boek.
Thomas De Gendt is bij iedere wielerfanaat of fietsrecreant wel gekend. Niet omdat hij een wereldster is zoals Peter Sagan of Tom Boonen dat zijn of waren. De Gendt is ook niet bekend omdat hij veel wint, hij is wel bekend door de manier waarop hij wedstrijden wint.
De Gendt is de man van de lange, heroïsche ontsnappingen die niet vaak, maar wel in belangrijke rondes al eens uitdraaien op winst. Af en toe deed hij dat zelfs solo, vandaar ook de naam van het boek.
Om die reden sprak dit boek mij meteen aan. Ik kom helemaal niet in de buurt van wat Thomas De Gendt presteert en eigenlijk probeer ik niet teveel naar de profs op te kijken. Toch heb ik wel enorm veel respect voor wat ze allemaal doen, en vooral wat ze allemaal niet doen om zich ten volle te kunnen geven, dag in dag uit.
Ik herken me dan ook wel een beetje in de stijl van De Gendt, omdat ik ook erg graag solo rijd en er hoegenaamd geen moeite mee heb om uren en uren alleen op pad te zijn. Vandaar dat ik erg benieuwd was naar dit boek. Of het mijn verwachtingen ingelost heeft kan je lezen in mijn review van “Solo”.
Thomas De Gendt – Solo Review
Wanneer je als wielerjournalist een telefoontje krijg van Thomas De Gendt of je zijn boek wil schrijven dan is er maar één juist antwoord. Jonas Heyerick wist dat het antwoord daarop alleen maar “ja” kon en mocht zijn.
Tijdens de coronazomer brachten hijzelf en De Gendt dan ook veel tijd door op het terras van laatstgenoemde in Semmerzeke. Het resultaat is “Solo”, het boek over het leven van Thomas De Gendt. Al beweerd De Gendt dat hij geen leven heeft buiten de koers, toch gaat dit boek niet alleen over de koersen en heroïsche overwinningen. Ook naast de fiets is De Gendt soms een buitenbeentje of toch net een beetje anders dan Jan Modaal.
De Gendt neemt geen blad voor de mond en is rechtuit, bloedeerlijk en schuwt niets of niemand, ook zijn eigen ploegmaten en ploegleiders, collega’s en tegenstanders niet. Thomas De Gendt is een type coureur dat je niet meer vaak tegenkomt. Zo bleef de volgende zin uit de inleiding gedurende het hele boek in mijn hoofd hangen, omdat er zo veel waarheid in zit. De zin luidde:
“Thomas De Gendt is een renner die koerst om te winnen , terwijl steeds meer renners tegenwoordig koersen om niet te verliezen”
Die zin zorgde er meteen voor dat ik verder wou lezen. Ik ken niet het volledige palmares van De Gendt uit mijn hoofd dus ik was benieuwd naar alles wat ging komen, zelfs al had ik het ooit al live op tv gezien. Omdat hij een leeftijdsgenoot van me is werden de eerste hoofdstukken een aangename kennismaking met de jeugd van Thomas en zijn eerste stappen in het wielrennen.
De jeugd- en beloftejaren
Het boek start met de geboorte van Thomas in 1986. Dat is op zich al een merkwaardig verhaal, al is hij zelf niet zeker of het daadwerkelijk gelopen is zoals hij het verteld. Het boek neemt je mee door de jeugdjaren van Thomas. De eerste stappen in het wielrennen, de eerste overwinningen en de overstap naar de wielerschool waar hij zich meer thuis voelde dan op de reguliere schoolbanken.
Je krijgt ook een inkijk in zijn leefomgeving en daarbij worden onder andere de scheiding van zijn ouders en de daarbij horende problemen niet geschuwd. In dit deel krijg je een mooi beeld, met leuke anekdotes en sportieve successen maar ook trieste en moeilijke momenten.
Aan de hand van krantenknipsel die weergegeven worden in het boek merk je al snel dat het bij De Gendt altijd menens geweest is. Eerst zijn vader, daarna zijn vrouw en hijzelf hielden alles bij wat er over Thomas verscheen. Misschien daarom dat het geheugen van De Gendt zo sterk is. Dingen die een normale mens al lang zou vergeten zijn herinnert Thomas zich nog alsof het gisteren was.
De Gendt neemt je in detail mee door zijn leven, niet enkel het koersleven en het is werkelijk een rollercoaster aan emoties.
Dat is onder andere de grote kracht van dit boek. De anekdotes, ritverslagen en straffe verhalen zitten steeds vol details en humor, waarbij ik toch meermaals luidop heb moeten lachen.
Toch is het niet alleen leuk, grappig of altijd positief. Je krijg ook een realistische weergave van de pijn die bij het verliezen van een vriend, ploegmaat of collega komt kijken. Ook die keren dat het toch nog, gezien de omstandigheden, goed kwam zoals met Kris Boeckmans en Stig Broeckx.
De Gendt neemt je mee door zijn leven, niet enkel het koersleven en het is werkelijk een rollercoaster aan emoties.
De profjaren
Eens zijn jeugd, de ontmoeting met zijn toekomstige vrouw en de zoektocht naar een profploeg achterwege wordt het koersgebeuren in het profcircuit tot in details op je afgevuurd. Geen geheimzinnig gedoe over geld, premies, wedstrijden die gekocht of verkocht werden. Thomas neemt over geen enkel onderwerp een blad voor de mond, ook niet als het over doping gaat.
Zijn eerste profjaren bij Topsport Vlaanderen en later bij Vacansoleil zitten vol anekdotes maar ook diep trieste momenten wanneer vrienden en collega’s het leven laten. Overwinningen en successen met de ploeg, maar ook de nederlagen, slechte dagen en moeilijke momenten, strubbelingen met ploegmaats, flikken en geflikt worden. Het leest allemaal erg vlot en je krijgt steeds meer sympathie voor De Gendt, als mens en als wielrenner.
Tussen zuchten en hijgen
Wanneer je wielrennen op televisie kijkt hoor je enkel de commentaren vanuit de studio. Een echte meerwaarde zijn de ritverslagen vanop de eerste rij, hoe Thomas ze beleefde.
Niet enkel zijn straffe overwinningen zoals de tourrit naar de Ventoux (of was het Chalet Reynard?), de ritzege op de Stelvio en noem maar op, die tot in de kleinste details beschreven worden. Ook de nipte nederlagen, zware teleurstellingen en de keren dat hij helemaal werd weggeblazen passeren de revue. Een overzicht van een prachtige carrière met straffe hoogtepunten en pijnlijke en soms trieste dieptepunten.
“Chris Froome die het loopje van een leguaan aan het imiteren was”
De ritverslagen zijn zo goed verteld dat het lijkt alsof je mee op de fiets zit. Als hij verliest voel je de teleurstelling en als hij wint word je er zelf euforisch van.
Chris Froome die als een leguaan over het strand loopt, de ruzie met Tony Gallopin, de rode hanenkam, enz… Stuk voor stuk leuke verhalen die echt in het verhaal en het boek passen en laten zien dat wielergoden ook maar doodgewone mensen zijn.
Na de euforie van een heroïsche overwinning of de schaterlach van weer een straffe en hilarische anekdote verteld hij ook over de trieste realiteit van zijn depressie, dat ene jaar bij Patrick Lefevere en de tragiek die het wielrennen soms is wanneer het weer een slachtoffer eist.
Thomas kon en mocht eindelijk terug zijn ding doen: aanvallen
Eind 2014 leek het de verkeerde kant op te gaan. Na het jaar bij Quick-step had hij, toen hij te horen kreeg niet meer welkom te zijn bij Lefevere, niet meteen zicht op een andere ploeg. Gelukkig, zowel voor hem als voor menig wielerliefhebber, kwam hij uiteindelijk bij Lotto toch goed terecht.
Thomas kon en mocht eindelijk terug zijn ding doen. Hetgeen hij elders niet altijd of zelfs helemaal niet mocht doen: aanvallen. Tot op heden zit hij nog steeds bij deze ploeg, het is dan ook niet verwonderlijk dat het laatste deel van het boek voornamelijk over zijn tijd bij Lotto gaat.
De koers wacht op niemand
Naast de ruzie met Tony Gallopin en de doodsmak van Kris Boeckmans bleef het noodlot de ploeg van De Gendt achtervolgen met de val van Stig Broeckx en de gekende gevolgen als dieptepunt. Toch ging de koers altijd verder hoe moeilijk en zwaar het ook was. De koers wacht op niemand.
Bij lotto vond Thomas zijn draai weer volledig en slaagde er in enkele knappe prestaties neer te zetten. Zo ontpopte hij zich in alle grote rondes vaak als één van de favorieten voor het bergklassement. Ondanks dat De Gendt de bollentrui enorm lelijk vind, mocht hij ze toch regelmatig aantrekken. Vaak was een lange vlucht daar de voorbode van geweest.
Zijn overwinning op de Ventoux werd overschaduwt door de sprint die Chris Froome, bergop en zonder fiets noodgedwongen, moest trekken. Heerlijk om hier nog eens aan herinnerd te worden.
En zo gaat het vaak in dit boek, dingen die ver in je geheugen zitten komen dankzij de verslagen en anekdotes weer naar boven. Iedereen kent Thomas De Gendt, en heeft er sympathie voor ook al ben je geen fan of ben je supporter van een andere renner.
In het begin van het boek beweerde Thomas geen leven naast de koers te hebben. Het slotstuk van het boek geeft je een echt beeld van wie Thomas De Gendt naast de koers is. De family-man, de gamer en bierliefhebber, een mens zoals jij en ik, of toch niet?
Mijn oordeel over Solo
Ik begon ’s morgens vroeg, met een tas koffie naast me, aan het boek. De volgende dag klapte ik het boek dicht. Slechts twee dagen deed ik erover, terwijl andere boeken vaak lang blijven aanslepen. Ik werd dusdanig meegetrokken in het verhaal, de anekdotes en de emotionele rollercoaster dat ik het boek niet opzij kon leggen.
Naast de gedetailleerde ritverslagen was ik vooral verrast door de openheid van Thomas De Gendt doorheen het hele boek. Zo hoort een boek te zijn wanneer het over de koers en deels het leven buiten de koers gaat.
Dit boek is geen sprint, maar een lange ontsnapping die leest als een trein.
Geen gedoe of rond de pot draaien. Vind De Gendt iemand een eikel dan staat het zo letterlijk in het boek. Over zijn inkomsten doet hij ook niet geheimzinnig. Dat een toprenner, wat Thomas zeker is, veel geld verdient weet iedereen. Toch wordt er nooit zo met cijfers gegoocheld zoals in dit boek, chapeau!
Ik heb het boek van begin tot einde met zeer veel interesse gelezen en ik zal het zeker en vast nog een keer moeten lezen, al was het maar voor de humor en straffe anekdotes, die me meermaals luidop aan het lachen brachten. Ook de slechte momenten worden met naam genoemd, de harde en soms bittere realiteit, het hoort er allemaal bij.
Zelf ben ik niet de allergrootste wielergek, toch wou ik dit boek graag lezen en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Wielerfan of niet, fan van Thomas De Gendt of niet, ik kan het iedereen alleen maar aanraden. Inspirerend om te zelf te lezen en een schot in de roos als cadeau…
