Het officiële mountainbike Marathon seizoen wordt in België traditioneel geopend in Grand-Halleux met La Hallonienne. La Grande Hallonienne, de langste afstand van 75km, telt meteen ook mee voor het klassement van de Belgian Ardennes Marathon Series. Ik nam dit jaar deel aan de lange afstand, niet om te winnen, maar vooral voor de uitdaging en om uit te rijden. Hoe ik La Grande Hallonienne beleefd heb en wat ik ervan vond kom je te weten in dit verslag.
Inhoud
Afstanden, route & profiel
La Hallonienne is een marathon wedstrijd wat dus wil zeggen dat er ook elite renners aan de start staan. In 2018 ging de overwinning zelfs naar ene Matthieu Van der Poel… Het parcours moest dus ook op maat van de elite renners zijn.
De langste afstand, La Grande Hallonienne, is 75 km lang en tikt af op net geen 2000 hoogtemeters. Enkel de langste afstand telt mee voor het klassement van de Belgian Ardennes Marathon Series (BAMS).
Naast de 75 km kon je je ook inschrijven voor de 45km (977 hm), 25km (564 hm) of de Mini Hallonienne van 15km en 394 hoogtemeters.
Voor ieder wat wils dus. De langste afstand was uitverkocht en 800 deelnemers gingen op Paasmaandag, onder een stralend lentezonnetje, van start… Mijn fietsmaat en ikzelf gingen vol goede moed van start…
La Grande Hallonienne; van start tot finish (verslag)
De Grote Halloniaan gaat van start in verschillende boxen met telkens een groep van 200 mountainbikers. Er waren dus 4 boxen die om de 5 minuten losgelaten werden op het parcours. Toen we aankwamen in Grand-Halleux, de startplaats, was het al behoorlijk druk.
Gelukkig hadden we ook nog iemand bij die de 45 km ging rijden en dus vroeger moest starten als ons. Daardoor vonden we nog makkelijk en vrij kort bij de start een parkeerplaats.
Voor je van start kan gaan moet je eerst je stuurbordje nog gaan afhalen. Dit ging heel erg vlot want je kon per box je stuurbordje ophalen waardoor er nooit een lange wachtrij was. Dat de organisatie niet aan zijn proefstuk toe was, werd meteen duidelijk. Alles stond heel goed aangegeven en de juiste startbox vinden was geen enkel probleem…
Stuurbordje monteren, de start van de 45km nog even meepakken en dan kon het aftellen voor ons beginnen…
We sloten, na nog een korte opwarming, netjes aan in onze startbox. Om 9u30 vertrokken de elite-renners en telkens 5 minuten later volgde de volgende box. Wij startten in de laatste box en werden om 9u45 op gang geschoten…
Start
Omdat ons “gameplan” vooral uitrijden was besloten we ons niet te laten opjutten door de snelle mannen en dames (want die waren er ook!). Het gevolg daarvan was dat we langs alle kanten ingehaald werden in de eerste hectometers terwijl we zelf toch ook een nette snelheid van 26-27 km/u haalden op dat moment… Maar de weg zou nog lang zijn, heel erg lang…
Bottleneck
Na een stukje over de weg ging het parcours al snel offroad met meteen een aardige beklimming. Het veld was nog niet uit elkaar geslagen dus was het treintje rijden tot boven. Hier en daar passeerden we al mountainbikers met pech en eentje die in al zijn enthousiasme, volgens ons, overkop gegaan was…
Net voor km 4 stonden we allemaal stil, net voor een zéér stijle afdaling met veel stenen, wortels en nattigheid en modder. Het werd stapvoets en één per één afdalen om daarna weer te gaan klimmen. Dit was voor ons de enige bottleneck gedurende de hele rit, dus dat viel al bij al nog goed mee…
Na deze korte vertraging ging het iets vlotter en kwam er al wat meer rek op de groep waardoor je toch al quasi je eigen tempo kon bepalen en vasthouden…
Apocalyptische omstandigheden
Enkele weken voor deze marathon rit had ik met bewondering de mountainbikers gevolgd die de Cape Epic hadden gereden. Door de regen werden de parcoursen van rit 5 en 6 daar omgetoverd in modderpoelen en hadden de afdalingen meer weg van kolkende rivieren..
Ook dat werd het beeld van La Hallonienne 2023… Het lentezonnetje aan de start beloofde nog veel goeds, en hoewel het de hele rit droog was gebleven, kreeg ik toch verschillende malen flashbacks naar de toestanden tijdens de Cape Epic…
Verschillende steile en technische afdalingen stonden haast blank en het leek soms alsof je door een rivier aan het fietsen was… Enige stuurmanskunst was dus wel nodig. En ook verschillende beklimmingen waren serieus sappig, om het even zo te verwoorden…
Gelukkig was een groot deel van het parcours ook gewoon droog en zéér goed berijdbaar. En de omgeving, hoewel we er misschien niet optimaal van kunnen genieten hebben, was ook prachtig!
Pittige beklimmingen, steile en technische afdalingen
1900 hoogtemeters op 75 km, dan weet je natuurlijk dat het erg veel klimmen zal zijn. Hoewel het de eerste 10 kilometer nog vrij doenbaar was draaiden we net na de eerste 10 km, na één van de weinige korte passages over de weg, een nieuw bosje in… Het moet zowat de steilste beklimming zijn die ik ooit voor de wielen geschoven kreeg.
Met stijgingspercentages tot boven de 28% hakte deze klim er aardig in, en niet alleen bij ons. Tergend traag klauterden we omhoog in een langgerekte sliert van mountainbikers die allemaal aan het afzien waren. En er was nog 60 km te gaan…
Deze klim was, achteraf gezien, voor mij wel de allerzwaarste van de dag. Met een gemiddelde stijging van 12,7% en een lengte van net voorbij 1 km was ik maar al te blij toen ik de top bereikte.
Inmiddels had ik het ook behoorlijk warm gekregen en wou ik zo snel mogelijk wat kleding uittrekken. Om niet opnieuw ingehaald te worden door de deelnemers die ik voorbij had gestoken besloot ik daar toch nog even mee te wachten…
Bevoorrading 1
Op kilometer 17 kon ik tijdens de eerste van vier bevoorradingen even van gedachten wisselen met mijn fietsmaat die ik op de klim was kwijtgespeeld. Bijtanken was de boodschap en eerlijk, als we elkaar niet hadden gehad dan hadden we er misschien wel de brui aan gegeven. De eerste 17 km was énorm zwaar!
De bevoorradingen waren overigens erg rijkelijk. Omdat ikzelf veganist ben, kan ik niet zomaar alles naar binnen spelen. Enkele stukken banaan, wat extra water en nog een gelletje moesten volstaan tot de volgende bevoorrading.
Het was niet overdreven warm maar in het zonnetje en tijdens het klimmen was het toch behoorlijk warm. Nog even een laagje uittrekken, wegstoppen in mijn USWE mtb Hydro en we konden weer samen op pad…
Halfweg
De tijdsmeting loopt natuurlijk door en hoewel we geen bepaalde eindtijd in ons achterhoofd hadden, besloten we toch om niet te lang halt te houden tijdens de bevoorradingen.
Ondertussen was de groep waarin we op de beklimming en tot de eerste bevoorrading zaten helemaal uit elkaar gevallen. Dit had als gevolg dat het volgende gedeelte als een bevrijding voelde. Er was niemand meer in onze buurt, we werden niet ingehaald en af en toe raapten we enkele bikers of een groepje op, meestal op een beklimming. Onze klimmersbenen waren dus nog wel in orde…
De weg naar de tweede bevoorrading op 35 km lag dus zo goed als open wat er meteen voor zorgde dat we een mooi tempo konden halen en ook echt konden genieten. Tijdens dit gedeelte was het echt mountainbiken. Niet alleen pittig maar ook gewoon heel erg plezant, ondanks de zwaarte van het parcours.
Want ook in dit deel was het aardig ploeteren door diepe en grote plassen, modder en venijnige geulen. Pittig klimmen was er uiteraard ook weer bij.
Hoewel het klimwerk uiteraard wat meer tijd in beslag nam waren de afdalingen ook vaak wat langer, supersnel en regelmatig ook iets technischer, maar wel goed te doen. De afdalingen die vettig lagen daar was het dan weer wat extra uitkijken. De piepende remschijven spraken boekdelen, en het waren niet alleen de onze…
Bevoorrading twee, net voor het halfweg punt, was een dubbele die we net voor het einde nog een keertje zouden passeren. Ook stond er netjes aangegeven hoeveel km het nog was tot de volgende bevoorrading. Tussen de twee en derde bevoorrading zat nog eens 18 km.
Deel 2
Richting de derde bevoorrading kwamen er weer wat meer mountainbikers op ons en pad en troepte het weer wat samen. Zo belandde ik een tijdje in het wiel van een andere biker die er nagenoeg hetzelfde tempo op na hield. Mijn fietsmaat lag ietsje voorop maar we zouden elkaar bij de bevoorrading wel weer treffen.
Ondertussen konden we ook aftellen gezien we toch al over het halfweg punt waren en na de derde bevoorrading was het nog minder dan 20 km. De finish kwam stelselmatig dichterbij en de rit uitrijden was dichterbij dan ooit!
De weg naar de derde bevoorrading was echter niet van de poes. Moeilijke beklimmingen en technisch afdalen voornamelijk te wijten aan de vele modder en nattigheid. Gelukkig was het hier en daar ook gewoon droog en was er zelfs tijd om van het parcours en de mooie omgeving te genieten. De benen begonnen het wel te voelen en het klimmen begon toch zijn tol te eisen. Gelukkig kan je in zulke omstandigheden nog rekenen op pure wilskracht…
Ondertussen passeerden we ook nog een bosje met een aangelegd mtb parcours met zelfs A- en B-lines. In onze ogen een beetje onnodig tijdens een marathon maar op zich was het nog best fun. Op eentje na (per ongeluk) namen we uiteraard de A-lines met enkele kleine drop-offs…
De laatste bevoorrading op km 66 was er misschien eentje teveel maar ik stak toch nog een laatste banaantje naar binnen om de laatste 7 km naar de finish, die voornamelijk bergaf gingen, af te haspelen.
Finish, we did it!
De laatste kilometers in dalende lijn waren heel erg plezant, mede omdat het grotendeels bergaf ging, want het vat was toch wel af ondertussen. Enkele stevige afdalingen, over zowel bredere paden als singletracks volgden tot we nog een laatste bosje met een leuke en licht technische singletrack instuurden. Als topping kregen we nog een technische afdaling bezaaid met rotsen, wortels en drops voorgeschoteld om daarna de laatste korte lusjes richting de finishboog af te werken…
Een kort sprintje zorgde ervoor dat ik toch nog met enige schwung over de eindmeet bolde, aangemoedigd door mijn fietsmaat, die 5 minuutjes eerder binnen was, voelde het toch als een overwinning… We hadden ons doel bereikt om (zonder kleerscheuren) La Hallonienne af te kunnen vinken! YES!!
Review & ervaring
Tijdens de eerste bevoorrading waren we het unaniem eens dat La Hallonienne toch een ander niveautje is dan de gemiddelde toertocht in onze eigen omgeving. Niet geheel verrassend natuurlijk. Hoewel we beiden al meer dan voldoende Ardennen-ervaring hadden had de eerste 17 km er toch best hard ingehakt. Uiteraard zat de modderige en natte ondergrond er ook voor iets tussen…
Het weer heb je natuurlijk niet in eigen handen en op den duur moet je kiezen of je inschrijft en gaat deelnemen of niet. Het weer zag er goed uit dus schreven we ons in. Dat het parcours er op veel plaatsen zo belabberd bijlag moesten we er maar bijpakken…
Los van de bedenkelijk blikken die we wisselenden bij de eerste bevoorrading konden we achteraf toch met een positief gevoel terugkijken op La Hallonienne 2023… Al dat goeds uit onze eigen ervaringen kan je hieronder lezen. Ben je zelf een keertje van plan een Ardennen marathon te rijden, dan kan je er misschien nog nuttige info en tips uit halen…
Organisatie & parcours
Als je nog nooit een mtb wedstrijd hebt meegedaan kan het een beetje spannend zijn. Maar dankzij de puike organisatie hoef je je daar in dit geval geen zorgen om te maken. Naast de tent, waar je je stuurbordje kon afhalen, was er een bewaakte fietsenstalling. En aan de andere kant waren er voldoende toiletten voorzien. Ook het indelen in de boxen was super simpel waardoor je zeker niet moest stressen. De accommodatie was dus top!
Het parcours was op zich al loodzwaar, maar door de modder en natte ondergrond werd het nog zwaarder… Hier kan de organisatie natuurlijk helemaal niets aan doen. De GPX van de route krijg je trouwens ook, maar die heb ik zelfs niet gebruikt en dat bleek ook helemaal niet nodig. De bepijling was TOP!
Bij elke afslag hingen meerdere pijlen en regelmatig hingen er ook extra pijlen zodat je wist dat je nog steeds goed zat. Uiteraard kon je ook vaak andere mountainbikers volgen, maar goed ook zij zouden kunnen fout rijden… Maar dat was quasi onmogelijk dankzij de erg goede bewegwijzering!
Ook kudo’s voor de vele seingevers die op elke kruising met de (openbare) weg het verkeer tegen hielden waardoor je vlot kon oversteken.
Hat parcours was, los van de omstandigheden, gewoon super en had alles wat je mag en kan verwachten van een stevige Ardennen Marathon! Het parcours ging bijna volledig over onverharde paden met een enkele keer een kort (verwaarloosbaar) stukje over de weg.
De 45 km liep gelijkt met de laatste 35 km van de grote afstand:
De route bevat privéstukken, de gpx zal ik dus niet delen.
Na de rit zijn we niet te lang blijven hangen, snel een colaatje naar binnen en de bikes afspuiten want dat was wel nodig…
Na het afspuiten zagen de mtb’s nog quasi even vuil, dus was er bij thuiskomst nog wel wat werk aan de winkel…
Uitrusting
Hoewel er ook verschillende mountainbikers voor de hardtail gekozen hadden (of enkel een HT hebben) reed het merendeel toch met een fully. Dat deden wij ook en dat was een zegen! Met de hardtail had het een heel ander verhaal geweest, wat misschien voor een groot deel ook aan onze skills te wijten was geweest.
Echter was ik na afloop van La Hallonienne lyrisch over 3 verschillende aspecten van mijn setup. Die geef ik je nog graag mee want voor mij maakten deze onderdelen het verschil tussen uitrijden of nog harder afzien, crashen of zelfs opgeven…
Bredere banden & Wicked Will
Ik reed La Hallonienne eigenlijk nog met mijn winter setup qua banden. Na de zomer ruilde ik de semi-slick Maxxis Rekon Race banden voor de Schwalbe Wicked Will vooraan en de Racing Ralph achteraan.
Deze 2,4 en 2,35 inch banden gaven me echt véél vertrouwen, veel meer dan met de smallere 2,25 inch banden op mijn hardtail. De Racing Ralph heeft het weliswaar wat moeilijker op nattere ondergronden, maar de Wicked Will compenseerde dit subliem.
Ik was al tevreden van de Wicked Will, maar hier kon deze band pas echt shinen! Deze band geeft véél vertrouwen, véél grip en is ontzettend betrouwbaar zowel in de modder, tijdens het klimmen en in de meest technische afdalingen.
Geen enkele keer heeft de Wicked Will tijdens deze rit een steek laten vallen. Het is misschien geen pur sang race- of marathonband, want bij Schwalbe valt hij onder trailband, maar gezien de omstandigheden was het zeker geen verkeerde keuze om deze band te gebruiken!
Mijn fietsmaat reed met de Racing Ray & racing Ralph bandencombo en was net zoals mij blij dat hij de bredere versie (2.35 inch) van deze banden gemonteerd had…
Dropper seat post
Tijdens La Hallonienne heb ik mijn dropper post misschien wel meer gebruikt dan in al de tijd dat ik hem heb. Door de zware omstandigheden werden veel steile afdalingen omgetoverd in technische passages waar stuurmanskunst nog belangrijker was. De dikke banden hielpen hier al erg goed mee, maar het zadel eventjes uit de weg hebben maakte het allemaal heel erg doenbaar.
Zelfs de zwaarste en meest technische afdalingen kon ik op die manier nog met de nodige snelheid nemen zonder de controle te verliezen. Ik moet je vast niet vertellen dat dat een heerlijk gevoel is. Zeker gezien ik technisch zeker niet de beste mountainbiker ben, voelde het toch allemaal heel erg smooth en kon ik er zelfs erg van genieten!
SRAM AXS
Mijn SRAM AXS groepset is nog zo’n onderdeel waar ik helemaal vrolijk van werd tijdens deze editie van La Hallonienne. Iets over halfweg begon de Shimano XT aandrijving van mijn fietsmaat hier en daar al wat te kraken en schuren terwijl mijn X01 aandrijving geen krimp gaf en gewoon perfect bleef werken…
Een tweetal keer had de AXS het wat moeilijk om van de 42 naar de 52 tand te schakelen achteraan maar dat kwam meteen weer goed. Maar los daarvan was ik erg onder de indruk, zeker gezien al de modder en nattigheid die het ding te verwerken had gekregen… Alles bleef vlekkeloos doen wat het moet doen!
Als je elektronisch schakelen gebruikt in combinatie met een fiets gps-toestel kan je achteraf ook bekijken welke versnellingen je allemaal gebruikt hebt en hoelang je in welke versnelling gefietst hebt. Bij mij was het voornamelijk het bovenste gedeelte van de cassette dat gebruikt/misbruikt was tijdens deze rit. Zeker niet slecht gezien het in mijn eigen streek vaak omgekeerd is…
Ik schrok best van hoe vaak en lang ik de kleinste versnelling nodig gehad heb, maar dat zegt ook wel veel over het parcours. Vooraan heb ik een 32 en ik ben overal boven geraakt, op één modderige beklimming na waar iedereen te voet stond.
Minpuntjes?
Met de vinger naar de organisatoren wijzen voor het extra zware parcours zou natuurlijk belachelijk zijn. Waar ik echter wel nog even naar wil wijzen, met een afkeurende vinger zelfs, zijn verschillende medemountainbikers… Het was triestig om te zien hoeveel lege verpakkingen van gelletjes ik op het parcours tegen gekomen ben. Ik heb ze niet geteld maar het waren er bedroevend veel.
Goed, je kan per ongeluk eens iets laten vallen of naast je zakje grijpen, dat kan iedereen overkomen. Maar zoveel accidentele sluikstortingen dat geloofd niemand en ik ook niet. Overigens waren er bij elke bevoorrading voldoende vuilniszakken die ook, indien vol, meteen gewisseld werden… Onbegrijpelijk dus en triestig om te zien dat er zoveel verpakkingen gewoon in het bos geflikkerd worden…
Geen idee of degene die de bepijling gaan ophalen dit al dan niet opruimen. Hoe dan ook blijft het, in mijn ogen, asociaal en marginaal om je verpakkingen zomaar in het bos te gooien!
Klassement
Uiteindelijk klokte mijn Garmin Edge 830 af op 72,13 km en 1861 hoogtemeters. Ik was 5u23 minuten onderweg waarvan 4u46 in beweging. Aangezien het stuurbordje voorzien is van een chip loopt de tijd gewoon door wanneer je stilstaat tijdens de bevoorrading. Onderweg passeerden we 10 maal een checkpoint waar de chip automatisch geregistreerd werd.
De 5u23 was goed voor een 548ste plaats op 651 finishers. In mijn categorie, Masters 1, eindigde ik op een 203e plaats. Statistieken die je dus zeker met een korrel zout moet nemen, gezien de tijd altijd blijft doorlopen.
De overwinning ging naar Jasper Ockeloen in een tijd van 3u04 met een gemiddelde snelheid van 23,9km/u…
Conclusie
Met nog 6 manches te gaan in de Belgian Ardennes Marathon Series is het misschien nog wat vroeg om al aan volgend jaar te denken. Hoe dan ook ga ik hier en daar nog een manche meepakken. Hopelijk wel op een iets droger parcours, want mountainbiken doe ik toch het liefst in iets minder apocalyptische omstandigheden dan tijdens deze La Hallonienne…
Deelname aan de editie van 2024 zal dus voornamelijk afhankelijk zijn van het weer in de weken ervoor. Want deze editie was loodzwaar wat voor een groot deel te danken was aan de toestand van het parcours op veel plaatsen.
Maar vergis je zeker niet, ook in droge omstandigheden is La Grande Hallonienne niet zomaar een tochtje dat je eens even snel gaat rijden. Om deze wedstrijd te finishen moet je toch een aardige basisconditie, de nodige skills en bij voorkeur al wat ervaring hebben met mountainbiken in de Ardennen.
Zowel mijn fietsmaat als ikzelf moesten dit toch even laten bezinken want deze tocht was een serieuze beproeving zowel voor lichaam als geest! Zelfs de Stoneman Arduenna, die ik in 1 dag reed, vond ik in vergelijking met deze tocht minder zwaar…
The day after was bij mij het gevoel toch wel positief en was ik heel erg blij dat ik gefinisht ben. Met de geest zat het meteen weer goed. Het lichaam moest nog wel even recupereren, maar dat is uiteraard niet onlogisch na zo’n huzarenstukje!
Was jij er deze editie ook bij? Laat ons dan zeker weten wat jij ervan vond en hoe jij La Hallonienne beleefd/overleefd hebt!
Hallo Geert,
Ik genoot dezelfde maandag als jij! Mooi verslag. Ik deed het op een hardtail en had er geen spijt van 🙂 Ik was net zo geschokt als jij door de hoeveelheid afval die op de paden was achtergebleven. Op sommige plaatsen, zoals afdalingen, was het duidelijk dat sommige dingen onbedoeld waren gevallen, zoals ongebruikte bars en gels, en flessen zoveel flessen ;-), maar op andere plaatsen schrok ik van de hoeveelheid verpakking die in deze prachtige natuur achterbleef, een bron van schande voor de mtbers. Ik hoop dat de organisatie het kan oppakken als ze hun indrukwekkende bewegwijzering komen ophalen, ze zouden het niet moeten doen maar…
Hey Paul,
Heb ook enkele mtb’ers zien teruglopen om hun verloren bidons op te pikken, haha, kan natuurlijk gebeuren.
Blijkbaar heeft de organisatie alles wel netjes opgeruimd, weer een extra pluim dus voor de organisatie.
Chapeau dat je het met de hardtail gedaan hebt!
Groeten,
Geert
Hi Geert,
A big thank you on behalf of the volunteers for your remusé
There was indeed too much trash in the woods.
But Steve went full track and picked it all up.
A good season to you.
Best.
Nicolas, pour le VC Hallonien
Hey Nicolas,
Bedankt voor je reactie en erg fijn om te horen dat jullie alles opgeruimd hebben!
Greetz
Geert